در این پست از سایت عکس نوشته عکس های جدید ولادت امام حسن مجتبی (ع) مخصوص پروفایل با متن های زیبا را برای شما همراهان عزیز قرار دادیم .

مجموعه ای از بهترین و جدیدترین و زیباترین عکس های پروفایل به مناسبت ولادت امام حسن مجتبی (ع) به همراه متن های تبریک زیبا و جذاب . این مجموعه شامل بیش از 60 عکس مخصوص پروفایل روز تولد امام حسن مجتبی (ع) می باشد امیدواریم که مفید واقع شود .

عکس نوشته‌ ولادت امام حسن مجتبی(ع)

عکس های جدید ولادت امام حسن مجتبی (ع) مخصوص پروفایل با متن های زیبا

عکس پروفایل ولادت امام حسن مجتبی

همانند قرآن صامت نزول کرد و فرقان ناطق میان حق و باطل گشت. حقی که نمادش علی علیه السلام بود و باطلی که تندیس اش ـ. بت اش ـ. معاویه، طاغوت بنی امیه بود. امام حسن علیه السلام حجت خداوند در زمین است؛ خلیفة الله فی ارضه و «معاویه» نکبت آیین شیطان در شام بود؛ که سزاوار لعنت است و نفرین؛ و اینک بقیع با تمام غربتش آکنده از عطر یاد امام حسن علیه السلام است و مدینه سرشار از لحظات نورانی ولادتش. مبارک باد یاد و نامش که در نیمه ماه قرآن، بدر کاملی در آسمان امامت بود و از عطر حضور و نور ظهورش تا قیامت نگاه شیعه نورانی است. نور باد یاد و نامش در دل عاشقان که عشق زیبنده نام «حسن» است و بس. مولا جان! میلادت مبارک!

**************************

قنداقه اش را نزد پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله بردند و حضرت مهر دلش را، نور نگاهش را، شکوه تبسمش را، و زیبایی رخسارش را در صورت دل انگیز امام حسن علیه السلام دید.

میوه دل زهرا علی‌ها السلام، شوق دل علی علیه السلام، نخستین نوه پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله، عطر کوثر و شمیم رضوان چنان شوقی در زمین و آسمان ایجاد کرده بود که خیل فرشتگان، آسمان مدینه را پوشانیده بود و هوای تبریک از هر گوشه هفت آسمان به گوش جان اهل بیت علیهم السلام می‌رسید.

چه زیباست خانه‌ای که نور روی حسن و عطر موی حسن در آن بپیچد!

چه زیباست خانه‌ای که ثمره حیات پیامبر صلی الله علیه و آله و کوثر عشق او، در آن متولد شده است. تنها زهرای مرضیه علی‌ها السلام کوثر پیامبر صلی الله علیه و آله نیست؛ که امام حسن و امام حسین علیه السلام نیز میوه سبز و سرخ رسالت اند؛ رسالتی که حجتش با قرآن و ولایت به کمال رسید و جاهلان قریش را از خواب چندصد ساله بیدار کرد. حسن علیه السلام به دنیا آمد تا خداوند زیبایی و نیکوسرشتی را در دودمان پیامبر صلی الله علیه و آله تا قیامت به ارث بگذارد. حسین علیه السلام به دنیا آمد تا خداوند کرامت و عزت را در سرشت پیامبر صلی الله علیه و آله تا ابد به ودیعه بگذارد.

باید که مدینه به زیبایی پسر فاطمه علی‌ها السلام سلام بگوید. باید که آسمان مدینه به طراوت لبخند حسن علیه السلام رشک ببرد.
باید که آیه «أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ» ترجمه عینی پیدا کند.
باید که مفهوم «کوثر» را، کاتبان وحی دریابند و «دُرّ» یابند.
باید که ترادف عشق و عقل را عارفانه و عاشقانه در صورت و سیرت حسن علیه السلام تماشا کرد.
فرزند فاطمه علی‌ها السلام بهترین است، بهترین؛ زیباترین است، زیباترین.
چرا نباید قنداقه اش را حضرت جبرئیل علیه السلام در آغوش کشد؟!
چرا نباید هفت آسمان را به یمن ولادتش آذین ببندند.
چرا نباید زمین و زمان، ملک و مکان به شادی ننشیند؟! وقتی پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله به شادی و شور مشغول است. مبارک بادت این عید‌ای رسول حق! مبارک بادت این عید!

**************************

امام حسن (ع) متولد شد، فاطمه (س) به حضرت امیر (ع) گفت: او را نامی بگذار. گفت: سبقت نمی‌گیرم در نام او بر حضرت رسالت (ص). پس او را در جامه زردی پیچیدند، به خدمت رسول آوردند. آن حضرت فرمود: مگر من شما را نهی نکردم که در جامه زرد نپیچید او را؟ پس آن جامه زرد را انداخت و آن حضرت را در جامه سفیدی پیچید. پس، از امیرالمؤمنین پرسید: او را نامی گذاشته ای؟ آن حضرت فرمود: بر تو سبقت نخواهم گرفت در نام. حضرت رسول فرمود: من نیز سبقت بر پروردگار خود نمی‌گیرم. پس حق تعالی امر کرد به جبرئیل که از برای محمد (ص) پسری متولد شده است. برو به زمین، سلام من را برسان و تهنیت و مبارک باد بگو و بگو که علی (ع) نسبت به تو، به منزله هارون است. نسبت به موسی؛ پس او را مسمی کن به اسم پسر هارون. پس جبرئیل بر آن حضرت نازل شد و آن حضرت را مبارک باد گفت. آنگاه گفت: حق تعالی فرمود که این مولود را به اسم پسر هارون نام کن. حضرت فرمود: اسم او چه بود؟ جبرئیل گفت: شبّر. آن حضرت فرمود: لغت من عربی است. جبرئیل گفت: او را حسن نام کن. پس او را حسن نام نهاد.

**************************

میلاد تو را خداوندِ ازل و ابد با موبه موی موشکافی دانش خویش حساب کرده بود تا تو در وقتی پدیدار شوی که برای قهرمانی سال‌ها بعد حتی ثانیه‌ای درنگ در کار نباشد. باران سختی بر زبان آورد و خاک را به شنیدن واداشت؛ و خاک سراپا گوش از سر اطاعت سکوت کرد. باران مژده‌ای بر لب داشت که پروانه‌ها و پرستو‌ها ناگاه سرازیر زمین شدند. هنوز باور نداشت. خاک هنوز حیرت زده بود که صدای لبخند آغازین تو زندگی را متولد کرد. همه ایستادند. همه سکوت کردند و لحظه‌ای بعد هیاهوی تماشای تو عالم را بزمگاهی ابدی بدل کرد. چه قدر ستاره بر زمین نازل شد چه قدر شکوفه از کویر سر زد. چه قدر نیایش و استغاثه به اجابت رسید لحظه رسیدن تو…

بهار است که تمام زمین را پر از خود کرده. هیچ فصل دیگری نیست. هیچ اندوهی نیست. هیچ نومیدی‌ای در کار نیست تویی که رویش و برکت آورده‌ای تویی که فرا رسیده‌ای برای فراوان شدن باران ها. برای حاصلخیزی تمام مزارع و بی کرانگی گندم‌ها در سفره‌ها و خانه ها… تو که قرارِ ازلی با انسان داری که پاسدار حرمت عشق و عزتِ آدمیت و یاد خداوند باشی. تو که خون رشادتی در رگ‌های آسمان‌ها و زمین.

عشق سرگردان شده در حضور تو. دست و پا گم کرده و مضطرب، نمی‌تواند تو را آن گونه که سزاواری سجده کند. عشق اگرچه دلیل خلقت عالم است در برابرت به زانو افتاده که تو دلیل خلقت عشقی… عشق، آفریده شده تا معنای نام تو باشد، تعبیر بودنت. تفسیر حضورت… عشق بار سنگینی به دوش دارد برای بیانِ تو… و تو بر شانه‌های عشق نشسته و می‌روی که تاج فرمان روایی را بر سرت بگذارند و امارت و عمارت جهان را به دست‌های معمار تو بسپارند.

نامت اکنون همچون سفینه‌ای مهربان بر روی آب‌های جهان در سفر است. نامت مثل کشتی نجات در تمام دریا‌ها و رود‌های عالم پیش می‌رود و امواج هراس را پس می‌زند. تمام توفان‌های مبادا را پشت سر می‌نهد و غریقان و بی پناهان را با خود به ساحل امن می‌برد. اکنون که آمده‌ای همه غم‌ها رفته اند. رنج‌های زمانه مرده اند؛ که تو پاسدار نور و ایمان، پاسدار انسان همیشه تنها ایستاده‌ای بر فراز افق‌های زندگی و تمام ستیز‌های با عشق را از جهان می‌رانی و تبعید می‌کنی.

صدای فرا رسیدنت چه خوب گوش‌های زمین را شنوا کرده برای شنیدن حقایقی که چند صباحی دیگر آوار مصیبتی بر سر انسان خواهد بود. انسانی که همیشه کور و کر است و قدر ناشناس. انسانی که هرگز عشق را که به کرات از خداوند بر زمین نازل می‌شود قدر نمی‌داند و تو‌ای عشق!‌ای نورسیده!‌ای موهبت خداوندی! برای پاس داشتن آبروی آفرینش برای نگهبانی حقیقت آمده‌ای و هیچ واهمه‌ای از احتمالات خطر نداری. تو که عقاب قله‌های دور از چشم رسی تنها برای آنکه حافظ زمین باشی بال و پرت را روی خاک پهن کرده‌ای وگرنه پروازگاه تو در دور‌های آسمانی است که هیچ دیده زمینی به تماشایش قد نمی‌دهد.